تبیان، دستیار زندگی

وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ

سوره : البقرة  آیه شماره : 124

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَأَمْناً وَاتَّخِذُواْ مِن مَّقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَن طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ

سوره : البقرة  آیه شماره : 125

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَأَمْناً وَاتَّخِذُواْ مِن مَّقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَن طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ

سوره : البقرة  آیه شماره : 125

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَمَن يَرْغَبُ عَن مِّلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلاَّ مَن سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ

سوره : البقرة  آیه شماره : 130

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

أَمْ كُنتُمْ شُهَدَاء إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِيهِ مَا تَعْبُدُونَ مِن بَعْدِي قَالُواْ نَعْبُدُ إِلَـهَكَ وَإِلَـهَ آبَائِكَ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَقَ إِلَـهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ

سوره : البقرة  آیه شماره : 133

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

َقَالُواْ كُونُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُواْ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ

سوره : البقرة  آیه شماره : 135

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

قُولُواْ آمَنَّا بِاللّهِ وَمَآ أُنزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَقَ وَيَعْقُوبَ وَالأسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَمَا أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ

سوره : البقرة  آیه شماره : 136

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَـقَ وَيَعْقُوبَ وَالأسْبَاطَ كَانُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى قُلْ أَأَنتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن كَتَمَ شَهَادَةً عِندَهُ مِنَ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ

سوره : البقرة  آیه شماره : 140

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَآجَّ إِبْرَاهِيمَ فِي رِبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللّهُ الْمُلْكَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِـي وَيُمِيتُ قَالَ أَنَا أُحْيِـي وَأُمِيتُ قَالَ إِبْرَاهِيمُ فَإِنَّ اللّهَ يَأْتِي بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِي كَفَرَ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ

سوره : البقرة  آیه شماره : 258

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِيمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِينَ

سوره : آل عمران  آیه شماره : 33

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لِمَ تُحَآجُّونَ فِي إِبْرَاهِيمَ وَمَا أُنزِلَتِ التَّورَاةُ وَالإنجِيلُ إِلاَّ مِن بَعْدِهِ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ

سوره : آل عمران  آیه شماره : 65

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

قُلْ آمَنَّا بِاللّهِ وَمَا أُنزِلَ عَلَيْنَا وَمَا أُنزِلَ عَلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَقَ وَيَعْقُوبَ وَالأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَالنَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ

سوره : آل عمران  آیه شماره : 84

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

قُلْ صَدَقَ اللّهُ فَاتَّبِعُواْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ

سوره : آل عمران  آیه شماره : 95

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

فِيهِ آيَاتٌ بَيِّـنَاتٌ مَّقَامُ إِبْرَاهِيمَ وَمَن دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا وَلِلّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلاً وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ الله غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ

سوره : آل عمران  آیه شماره : 97

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ فَقَدْ آتَيْنَآ آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَآتَيْنَاهُم مُّلْكًا عَظِيمًا

سوره : النساء  آیه شماره : 54

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَمَنْ أَحْسَنُ دِينًا مِّمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لله وَهُوَ مُحْسِنٌ واتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَاتَّخَذَ اللّهُ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلاً

سوره : النساء  آیه شماره : 125

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَمَنْ أَحْسَنُ دِينًا مِّمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لله وَهُوَ مُحْسِنٌ واتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَاتَّخَذَ اللّهُ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلاً

سوره : النساء  آیه شماره : 125

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِن بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإْسْحَقَ وَيَعْقُوبَ وَالأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا

سوره : النساء  آیه شماره : 163

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَكَذَلِكَ نُرِي إِبْرَاهِيمَ مَلَكُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلِيَكُونَ مِنَ الْمُوقِنِينَ

سوره : الانعام  آیه شماره : 75

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَتِلْكَ حُجَّتُنَا آتَيْنَاهَا إِبْرَاهِيمَ عَلَى قَوْمِهِ نَرْفَعُ دَرَجَاتٍ مَّن نَّشَاء إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ

سوره : الانعام  آیه شماره : 83

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

قُلْ إِنَّنِي هَدَانِي رَبِّي إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ دِينًا قِيَمًا مِّلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ

سوره : الانعام  آیه شماره : 161

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

أَلَمْ يَأْتِهِمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَقَوْمِ إِبْرَاهِيمَ وِأَصْحَابِ مَدْيَنَ وَالْمُؤْتَفِكَاتِ أَتَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَمَا كَانَ اللّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَـكِن كَانُواْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ

سوره : التوبة  آیه شماره : 70

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلاَّ عَن مَّوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لأوَّاهٌ حَلِيمٌ

سوره : التوبة  آیه شماره : 114

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلاَّ عَن مَّوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لأوَّاهٌ حَلِيمٌ

سوره : التوبة  آیه شماره : 114

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَلَقَدْ جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُـشْرَى قَالُواْ سَلاَمًا قَالَ سَلاَمٌ فَمَا لَبِثَ أَن جَاء بِعِجْلٍ حَنِيذٍ

سوره : هود  آیه شماره : 69

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ الرَّوْعُ وَجَاءتْهُ الْبُشْرَى يُجَادِلُنَا فِي قَوْمِ لُوطٍ

سوره : هود  آیه شماره : 74

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُّنِيبٌ

سوره : هود  آیه شماره : 75

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَكَذَلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِن تَأْوِيلِ الأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَعَلَى آلِ يَعْقُوبَ كَمَا أَتَمَّهَا عَلَى أَبَوَيْكَ مِن قَبْلُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَقَ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ

سوره : يوسف  آیه شماره : 6

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَاتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبَآئِـي إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَقَ وَيَعْقُوبَ مَا كَانَ لَنَا أَن نُّشْرِكَ بِاللّهِ مِن شَيْءٍ ذَلِكَ مِن فَضْلِ اللّهِ عَلَيْنَا وَعَلَى النَّاسِ وَلَـكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَشْكُرُونَ

سوره : يوسف  آیه شماره : 38

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلّهِ حَنِيفًا وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ

سوره : النحل  آیه شماره : 120

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ

سوره : النحل  آیه شماره : 123

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقًا نَّبِيًّا

سوره : مريم  آیه شماره : 41

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

أُوْلَئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ مِن ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِن ذُرِّيَّةِ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْرَائِيلَ وَمِمَّنْ هَدَيْنَا وَاجْتَبَيْنَا إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَن خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا

سوره : مريم  آیه شماره : 58

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَلَقَدْ آتَيْنَا إِبْرَاهِيمَ رُشْدَهُ مِن قَبْلُ وَكُنَّا بِه عَالِمِينَ

سوره : الانبياء  آیه شماره : 51

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِيمَ

سوره : الانبياء  آیه شماره : 69

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَقَوْمُ إِبْرَاهِيمَ وَقَوْمُ لُوطٍ

سوره : الحج  آیه شماره : 43

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ

سوره : الحج  آیه شماره : 78

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ

سوره : الشعراء  آیه شماره : 69

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَإِبْرَاهِيمَ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ

سوره : العنكبوت  آیه شماره : 16

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَلَمَّا جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُشْرَى قَالُوا إِنَّا مُهْلِكُو أَهْلِ هَذِهِ الْقَرْيَةِ إِنَّ أَهْلَهَا كَانُوا ظَالِمِينَ

سوره : العنكبوت  آیه شماره : 31

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنكَ وَمِن نُّوحٍ وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُم مِّيثَاقًا غَلِيظًا

سوره : الاحزاب  آیه شماره : 7

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ

سوره : الصافات  آیه شماره : 109

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ كَبُرَ عَلَى الْمُشْرِكِينَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ اللَّهُ يَجْتَبِي إِلَيْهِ مَن يَشَاء وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَن يُنِيبُ

سوره : الشورى  آیه شماره : 13

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ الْمُكْرَمِينَ

سوره : الذاريات  آیه شماره : 24

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَإِبْرَاهِيمَ الَّذِي وَفَّى

سوره : النجم  آیه شماره : 37

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا وَإِبْرَاهِيمَ وَجَعَلْنَا فِي ذُرِّيَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَالْكِتَابَ فَمِنْهُم مُّهْتَدٍ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ

سوره : الحديد  آیه شماره : 26

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَاء مِنكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاء أَبَدًا حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَمَا أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن شَيْءٍ رَّبَّنَا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنَا وَإِلَيْكَ أَنَبْنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ

سوره : الممتحنة  آیه شماره : 4

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَاء مِنكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاء أَبَدًا حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَمَا أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن شَيْءٍ رَّبَّنَا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنَا وَإِلَيْكَ أَنَبْنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ

سوره : الممتحنة  آیه شماره : 4

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]

صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى

سوره : الاعلى  آیه شماره : 19

ریشه کلمه : ابراهيم

فعل : ابراهيم

معنی : از پيامبران الهي است

توضیح : اين پيامبر الهي، مورد تصديق مسلمانان و يهوديان و مسيحيان است. آن حضرت در شهر «اور» از شهرهاى بابل به دنيا آمد و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه برخاست و سپس به شام هجرت کرد. يهود براى اينكه خود را حق جلوه دهند مى‏گفتند: ابراهيم از ماست و يهودى بود. مسيحيان نيز مى‏گفتند: چون با آمدن انجيل، دين به نصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما مى‏باشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم «عليه السلام» پيش از آن دو بود [آل عمران:65-67] سيمايي از زندگي حضرت ابراهيم (ع) سير در آفاق محاجه با بت پرستان [انعام: 74-83] و [انبياء:51 - 70].[ صافات:89-93] محاوره ابراهيم «عليه السلام» با قوم خود درباره اصنام و در نظر به ستارگان و ماه و آفتاب، همه در محل اصلى آن حضرت و قبل از خروج از بابل بوده است، ابراهيم «عليه السلام» و بت پرستان در وجود خالق توافق داشتند و اختلاف در اين بود كه آفتاب و ماه و ستارگان و بتها در تدبير و اداره عالم تأثيرى دارند يا نه؟ ابراهيم «عليه السلام» مى‏خواست اثبات كند كه تدبير عالم مثل خلقت آن، هر دو كار خداست اين مطلب از «اِنّى برى ء مَمّا نُشركُونَ» و از «اِنَّكُم اَشرَكتُمُ بِاللّهِ» آشكارا فهميده مى‏شود. اگر بخدا عقيده نداشتند گفتن اينكه: بخدا شريك قرار مى‏دهيد معنى نداشت. آن حضرت مى‏خواست بفهماند تا خلق و امر را از خدا بدانند و آنها زير بار نمى‏رفتند [شعراء:78 -82]. اينها براى آنست كه اثبات كند: تدبير و گرداندن كارهاى جهان مثل آفريدن، كار خالق است و در نتيجه پرستش و عبادت نيز خاصّ اوست. قربانى‏ خداوند امتحان بزرگ و بى‏نظيرى براى ابراهيم «عليه السلام» پيش آورد: امتحانى كه قرآن در آن «اِنَّ هذا لَهُوَ البلاءُ المُبين» راستى اين امتحان آشكارى است، امتحانى كه سِلم محض بودن ابراهيم و فزرندش را در فرمان خدا برملا ساخت. خدادر دوران پيرى به آنحضرت دو پسر به نام اسمعيل و اسحق داد.[ابراهيم:39]. چون اسمعيل بحد تلاش و كوشش رسيد آن امتحان که دستور به قرباني کردن فرزند بود پيش آمد. «صافات: 99-109» روايت شده كه ابراهيم «عليه السلام» در آن روز قوچى را ذبح كرد داستان اين قربانى در تورات نيز (سِفر پيدايش باب 22) نقل شده است. امام رضا فرمود: هر قربانى كه در منى تا روز قيامت ذبح شود فديه اسمعيل است (بحار ج 12 ص 123) در حديث آمده كه شهادت امام حسين «عليه السلام» از جانب خدا به ابراهيم اعلام شد و آن حضرت محزون گرديد. خداوند فرمود ثواب اين مانند ثواب حزنى است كه دوست داشتى كاش اسمعيل را ذبح مى‏كردى و در راه خدا غمگين مى‏شدى و به ثواب مى‏رسيدى . بناى كعبه تدبر در آيات روشن مى‏كند كه كعبه پيش از ابراهيم «عليه السلام» بنا شده بود. آن حضرت آنرا پس از خرابى تجديد ساختمان كرد و زن و فرزندش را در آن بيابان سكونت داد در حاليكه اثرى از آبادى در آنجا نبود. تا رفته رفته محلى آباد گرديد و محلّ تجمع مردم شد. معجزه اي بر اثبات معاد زنده شدن چهار مرغ در دست او، [بقره:260]