ریسمانی برای نجات که هیچ گره خوردگی ندارد

یکی از اوصافی که برای قرآن بیان می شود این است که؛  «حَبْلًا مُتَّصِلًا فِیمَا بَیْنَكَ وَ بَیْنَ عِبَادِك»(دعای شروع قرآن)، خدایا این كتاب تو یك رشته و ریسمانی است. مانند اینکه اگر در چاهی بیفتیم، رشته ای در چاه می اندازند تا بتوانیم به وسیله این رشته از چاه بیرون بیاییم. بعد از هبوط حضرت آدم، ما هم هبوط كرده ایم و اکنون می خواهیم به طرف خدا باز گردیم. قرآن رشته ای است كه آمده ما را از این ظلمات و تاریكخانه و از این عالم خاكی، نجات داده و به وسیله آن مسافت را طی كنیم و به قرب خدا برسیم. «حبلٌ» یك رشته است.

نکته دیگر اینکه این رشته، متّصل است؛ هیچ كجایش گره نخورده و قطع نشده است و در میانه راه، ما را نمی گذارد. دو طرف حبل متّصل كجا است؟ «فِیمَا بَیْنَكَ وَ بَیْنَ عِبَادِك»، یك طرفش حضرت حق و یك طرف بندگان خدا قرار دارد. ما باید این رشته را بگیریم و به سمت بالا برویم.

حبل متّصل یعنی اینکه هر قدمی كه در قرآن سیر كنید و قلبتان با قرآن نورانی و حجاب قرآن از دلتان برداشته شود، اسرار و حقایقی را می بینید كه در مرحله قبل نمی دیدید. در روایات فرموده اند درجات بهشت به اندازه آیات قرآن است و در روز قیامت به انسان می گویند إقرا و إرفع، بخوان و بالا برو.

این نکته را باید بیان کرد که انسان، قرآن را در بهشت از روی حافظه اش نمی تواند بخواند، زیرا این حافظه تا هنگام مرگ با او می آید و بعد از بین می رود. آنچه از قرآن که در قلب انسان و در وجود او ثبت شده، با وی می ماند و هر اندازه که نور قرآن در قلب شخص آمده باشد، می تواند بخواند و بالا برود. آن درجه ای از قرآن كه در قلب ما هست، همان درجه بهشت ما است.

---

منبع:
بیانات حجت الاسلام سید محمد مهدی میرباقری